Mapa Sanktuarium pod tekstem

Jesteśmy przed klasztorem, w którym zamieszkują siostry od 1891 roku. Na fasadzie budynku w samym szczycie jest herb fundatora księcia Aleksandra Lubomirskiego („Szreniawa bez Krzyża”), poniżej płaskorzeźba Matki Bożej Miłosierdzia – głównej patronki Zgromadzenia, a na wysokości piętra nad drzwiami wejściowymi napis: „Fundował ks. Aleksander Lubomirski R.P. MDCCCLXL [1890]”. W tym budynku od 1893 roku mieści się nowicjat, a także sypialnie sióstr, kuchnia, refektarz (jadalnia), sala Zgromadzenia i rozmównice, w których siostry przyjmują gości, oraz furta klasztorna (recepcja). Prawie każde z tych pomieszczeń, nawet korytarz czy klatka schodowa są niemymi świadkami spotkań św. Siostry Faustyny z Panem Jezusem, Matką Najświętszą, świętymi, duszami cierpiącymi w czyśćcu, a nawet z Bogiem Ojcem. Widziałam spojrzenie Boga na nas z wielkim upodobaniem (Dz. 1439) – zapisała objawienie, które miało miejsce w refektarzu. A innym razem zanotowała słowa Jezusa: Odpoczęło serce Moje dziś w klasztorze tym (Dz. 1074).

W tym klasztorze Siostra Faustyna spędziła blisko 6 lat. Pracowała w kuchni, ogrodzie, a w ostatnim roku życia także na furcie przy bramie i na furcie z obsługą telefonu przy klauzurze. Jej proste i na pozór zwyczajne życie kryło niezwykłą barwę i głębię życia duchowego. Dzięki modlitwie i doświadczeniom mistycznym głęboko wniknęła w tajemnicę miłosiernej miłości Boga, poznając ją w całej panoramie dziejów: od stworzenia aniołów, świata i człowieka – przez wcielenie, nauczanie oraz śmierć i zmartwychwstanie Jezusa, a także założony przez Niego Kościół z bogactwem słowa Bożego i sakramentów – aż po rzeczy ostateczne: niebo, czyściec i piekło jako miejsce odrzucenia Jego miłosierdzia. Owoce tego poznania z polecenia Jezusa zapisała w swoim słynnym „Dzienniczku”, który św. Jan Paweł II nazwał Ewangelią miłosierdzia, a kardynał Hong Kongu John Tong Hon we wstępie do chińskiego wydania tego dzieła wyznał, że jest to najwspanialszy dar Boga ofiarowany światu…, skarb duchowy całego Kościoła. „Dzienniczek”, tłumaczony na kilkadziesiąt języków, cieszy się wielką popularnością, bo to dzieło – jak powiedział Jezus – zostało napisane dla pociechy i pokrzepienia dusz. Dla wielu jest codzienną lekturą drugą po Biblii, podręcznikiem życia duchowego czy modlitewnikiem.

W „Dzienniczku” Siostra Faustyna zapisała nie tylko swą drogę do zjednoczenia z Bogiem, ale także orędzie Miłosierdzia, z którym Jezus wysłał ją do całego świata. Przypomina ono biblijną prawdę o miłosiernej miłości Boga do każdego człowieka i wzywa do głoszenia jej świadectwem życia, czynem, słowem i modlitwą. Integralną częścią tego orędzia jest nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego w formach, które przekazał jej Jezus. Do uprzywilejowanych form kultu, obdarzonych wielkimi obietnicami, należą: obraz z podpisem: Jezu, ufam Tobie, Święto Miłosierdzia Bożego, Koronka i Godzina Miłosierdzia oraz szerzenie czci Miłosierdzia.

Istotą kultu Miłosierdzia Bożego jest postawa zaufania wobec Boga, czyli pełnienie Jego woli zawartej w przykazaniach, obowiązkach stanu, słowie Bożym czy rozpoznanych natchnieniach Ducha Świętego. Taka postawa, która jest biblijną wiarą, wypływa z poznania Boga w tajemnicy Jego miłosiernej miłości. Drugim istotnym elementem tego kultu jest świadczenie miłosierdzia bliźnim, dzięki czemu to nabożeństwo jest nie tylko pobożnością, ale także kształtowaniem życia chrześcijańskiego. Te dwa elementy: ufność wobec Boga i miłosierdzie świadczone bliźnim stanowią sam fundament praktyki każdej formy nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego, a nawet już nim są, bo pierwszym aktem kultu Miłosierdzia Bożego jest ufność wobec Boga, gdyż i do niej Jezus przywiązał obietnicę wszelkich łask i doczesnych dobrodziejstw: Najmilsza Mi jest dusza ta, która wierzy mocno w dobroć Moją i zaufała Mi zupełnie; obdarzam ją swoim zaufaniem i daję jej wszystko, o co prosi (Dz. 453).

Życie duchowe Siostry Faustyny można więc streścić właśnie w tych w dwóch słowach: ufność i miłosierdzie. Ufność określa jej relację z Bogiem, która wyraża się w pełnieniu Jego woli, natomiast miłosierdzie przez małe „m” opisuje jej relację wobec innych ludzi, których kochała miłością heroiczną aż po ofiarę ze swego życia. O mój Jezu – modliła się – każdy ze świętych Twoich odbija jedną z cnót Twoich na sobie, ja pragnę odbić Twoje litościwe i pełne miłosierdzia serce, chcę je wysławić. Miłosierdzie Twoje, o Jezu, niech będzie wyciśnięte na sercu i duszy mojej jako pieczęć, a to będzie odznaką moją w tym i przyszłym życiu (Dz. 1242).

1. Główne wejście do Sanktuarium
2. „Dom św. Siostry Faustyny” – noclegi, muzeum
3. Klasztor
4. „Antoninek” – stowarzyszenie „Faustinum”
5. Kaplica Jezusa Miłosiernego i grobu św. Faustyny
6. Oratorium – miejsce śmierci św. Faustyny
7. Kaplica Męki Pańskiej
8. Bazylika Bożego Miłosierdzia
9. Kaplica św. Siostry Faustyny – włoska
10. Kaplica Communio Sanctorum – węgierska
11. Kaplica św. Andrzeja – grekokatolicka
12. Kaplica Świętego Krzyża – niemiecka
13. Kaplica Matki Boskiej Siedmiobolesnej – słowacka
14. Kaplica Wieczystej Adoracji
15. Wieża widokowa
16. Cmentarz zakonny
17. „Dom św. Siostry Faustyny” – restauracja, pamiątki, prelekcje
18. Dom duszpasterski – noclegi, restauracja
19. Młodzieżowy Ośrodek Wychowawczy im. św. Siostry Faustyny
20. Punkt informacyjny
21. Pasaż handlowy – sklep wydawnictwa Misericordia
22. Aula św. Jana Pawła II
23. Parking – samochody osobowe
24. Parking – autokary i samochody osobowe
25. Toalety
26. Most Miłosierdzia – przejście do Sanktuarium św. Jana Pawła II i na przystanek   tramwajowy.